گويش بختياري

گويش بختياري

گويش بختياري يكي از گويش‌هاي لُري‌تبار يعني از دسته جنوب باختري زبان‌هاي ايراني است. گويش‌ها و زبان‌هاي لُري‌تبار عبارت‌اند از فيلي، لكي، بختياري، لُري جنوبي و كومزاري.

همواره در زمان هاي گذشته، ديوارهاي بلند و دشوار گذر زاگرس

مانع از نفوذ اقوام مهاجم به درون منطقهٔ بختياري بوده‌است.

بنابراين زبان ايل بختياري تا قبل از گسترش رسانه‌هاي همگاني و مدارس ملي تقريباً دست‌نخورده و بكر مانده بود اما امروزه براثر آساني ارتباط با شهر و پايتخت، گويش بختياري نيز مانند لهجه‌ها و گويش‌هاي ديگر به سرعت در حال دگرگوني و نزديك شدن به فارسي رايج است.

نسل امروز بختياري (به‌ويژه ساكنين شهرها و اسكان‌يافتگان) در طولِ كم‌تر از نيم قرن نه تنها خيلي از اصطلاحات و واژه‌هاي پنجاه سال پيش بختياري را استفاده نمي‌كنند؛ بلكه معناي آنها را نيز نمي‌دانند و يا فراموش كرده‌اند. گفته مي‌شود در طي سال‌هاي گذشته كه بختياري‌ها بسوي شهرنشيني و پراكندگي رفته‌اند در حدود دوهزار واژه كهن از آنان نابود شده‌است.

گويش بختياري به طور كلي به چهار دسته تقسيم مي‌شود:

• گويش بخش خاوري كه تحت تأثير لري كهگيلويه واقع شده‌است.
• گويش منطقه جنوبي كه تحت تأثير گويش طايفهٔ بهمئي بوده‌است.
• گويش منطقه چهارلنگ
• گويش بخش مياني

بر خلاف تصور افراد ناآشنا، گويش لُري بختياري با گويش لري (خرم آبادي) تفاوت‌هاي بسياري به‌ويژه از نظر تلفظ دارد. اما از نظر ادبيات و به ويژه ضرب المثل‌ها و زبانزدهاي بومي بين تمام زبانهاي لري اشتراكات زيادي وجود دارد