اشعاري در وصف ايل بساك

بنام خدا

طايفه بساك ازايل ميوندچهارلنگ

هو يدا شد  ند طا  يفه بساك       بُد ندمهر با ن با طينت پا ك

كه ميوندبودندتيره ي بساك      كه با ايسه وند دريك آب وخاك

به ميدان بودندسيزده تيره بزي       بدارندنژادي از هخامنشي

بودمردميدان طايفه بهرام خان   به سفره كشيدن برترازديگران

سخن كردآغاربهرام خان      شدندگوش بزنگ مجلس وديگران

نشا ني    بد ا  ر  د   آر  يا   نژاد      تن ز  ند ه   د ا ر د  ا ز   كيقباد

بداده امنيت طا  يفه  بساك             كه تدبيردارددلي خوب وپاك

بگير  ند طا يفه   به   پيو  ند  هم    نشينندبه مجلس به شادي نه غم

بو دتو د و ئي  مهما ن  پذ ير          به جنگ سوار ي همرزم شير

بودتودوئي به فرهنگ ونهاد             به مردانگي دانشي چون قباد

كه داردنشاني تيره محمدباقري        زشيران جنگي هم پردلي

اتابك بزرگ ومردمان قوي               بودمعرفت دانش ومعنوي

دليربودگرگيوندمردم جنگجو            به پيشرفت دنياپيروزي ازاو

بودصوفي مردم اهل دل                  نجيب زادگانندودشمن خجل

كه پوري به ميدان محكم بودند        به يك ضربه فن شيران زدند

كه تشمال بودكدخدايي به زر          نصيحت به مردم بودش هم ظفر

بودشيخ ميرمردماني اميد                بزرگ مردماني صبح سپيد

بودندشيرجنگي علي يتيم              جنوب اليورزبودند مقيم

كري وند بودندمرد خدا                  كه دوست ودشمن شناختندجدا

بد  ند كرِ  دِي مردم نامدار              به جنگ ها شدند هم اسب سوار

كه كاسب بودندزحمت ها ازآن        ندارندمنت دبرديگران

ملك بودمحمودبزرگان ناب             براي دفاع هم بكردندشتاب

كه شهريسوندبودنيكنام                 شدند هم بدنياشادمان هم مدا م

جليلوندبودندمردان دلير                 شكاركردشيران وهم دستگير

بزرگان طايفه ي جمشيدوند           به ياري خداوندنيابند گزند

دليرمردماني ميرزاوند                    بودبا ادب وبخت بلند

بود آلي گرمردماني چه شاد            بزرگان بودندنژادقباد

جليلوندبزرگ آماده به جنگ          همه با ادب احتياط بيدرنگ

قياسوندتيره اي سرشارازهنر          به ديوان رفتندتاجي به سر

بساك بودميوندبنده ي خدا           همه اشان هستندزنسل آريا

بود جشن مهرگان ونوروز              گرفتندجشن هرسال ماه وروز

برفتندعيدبعدسيزده به در             بداشتند شادي همه تاجور

زنان بساك هستنددلير                به موقع دفاع مانند شير

بزايندجواني دانش نكو                به مجلس نشينندبا گفتگو

تمندركوهي نساروبلند                به دورش بساك وخودش كله قند

كه شاپورآبادونژادكيان                 بودقاسم آباد گلي ارغوان

بودچشمه پرخيرآبادديار              ببين حاجي آباددورش مرغزار

بودمردداناحاجي حاج                 كه برسرنهدند كلاهي زتاج

بگردخاني آباددرخت   چنار         همه دورآن بودگل عذار

تمندروتيرون همسايه اند           كه گاكل هاخاور چشمه پرند

يكي بودنعمت برنو بدست          برفته بجنگي سواره به اسب

كه نعمت بودكدخداتودوي          كه شيران زاسمش شدند هم تهي

كه حشمت بودعباسي نام          به فرهنگ ودانش گرفته مقام

بودمردميدان كدخدانظر             به ميدان دشمن يابدظفر

قياسوندبودبهرام نام                  كه شيران بگرفت بكرده لگام

به ميدان بودكربلايي صفر          به رزم وسواري دشمنش دربدر

به جنگ ها بديدم صفراميد         برادشمن خودشمشيركشيد

به مردان جليلوندعليمردبود                  به مهمان نوازي مثلش نبود

سران بساك همه محترم                      نشستندبه مجلس ندارندغم

قپاني بنيادمردخدا                              چنان اوسخن گفت هم كيميا

چنان اوسخن گفت درمجلسي                بكردندتشويق اوهركسي

مرادجيلوندبرنوبه شون                         گريختندزميدان همه دشمنون

بزدتيربرنوبه كوه وبه دشت                    همه دشمنون برفت وبرنگشت

حسين جون صوفي دانادلير                  كه هم رزم بوده بانره شير

گرفته د و گو ش شير ژ يا ن                 زدش بر زمين وبپا روي آن

امان اله بود اصلان تودويي                    زمردان جنگ ،تك بوده اي

سواره به اسب رفت بمجلس نشست        غلامان گرفته واسبش ببست

بودجانمراداوهم كدخدا                        زشيران  شهريسوندمردخدا

بكرده نصيحت همه دوستان                  نهادندبراواحترام ديگران

دليرمرد بودعبدالحسين                        كه ميرزاوندبودبه فرهنگ ودين

به مجلس رسيدتفنگش بدست              كه مجلس بلند شد وبعدا نشست

به جنگ ها رسيده خيرگردشير              جليلوند بوداومرد دلير

كه اوبودسواري زدوران جنگ                 نبرد هم بداده با شيروپلنگ

بودآغلامشاه گرگيوند                           گرفتندشيران به خم كمند

سواره به اسب برنوبه شون                      سلام كردبراوهمه دوستون

دليرمردبودكدخدابندلي                        كه جمشيدونداست مرددلي

زدانش گفتي بودباخرد                         كه دوستان ايشان باسلام بگذرد

غلام قياسوندبودهم نگين                      زمردان جنگي آسمان وزمين

نشسته به زانوبرنوبغل                           نگاه كردبه دشمن شده منفعل

علي بخش درجنگ برنوبه دست             ملك بودمحمودبالا نشست

نشسته به مجلس بپايان سخن              كه مجلس بگفته به اواحسن

بودكدخدا روزه مردنيك                        به خوبي دنيا اوهم شريك

بداشته تفكر خردمندبود                      جوانان خوب را مي آزمود

شدم مفتخراين سرودرا نوشت               خدادادنويدم جم اندربهشت

طايفه محترم بساك اگردرنوشتن كم يابيشي ديده شودبه بزرگواري

خودتان ببخشيد دركتابم ثبت مي كنم.لطفعلي جم.ميكور.زلكي

علي مومن آن مردنامي كهن                  زرزم وزبزم وسخن

علي ميّرزا خان مجلس نشين                چورستم نديدي  حجي را ببين

به شهنامه خواني    چوببربيان              كنارش درآيددمادم كيان

ميرزاحسين ملاعبدلانرهيل دورون          خواجه نه غارت كنن صالح صغيرون

كنون تابگويم زشاه رجولي                   كه بادوست ودشمن بكردهمدلي

زمردان نام آور روزگار                          اول هفدروني دويوم ياذگار

زفرخه بگويم وعليّمراد                        كه بخشنده بودندباعدل وداد

بزرگ وكريم وگشاده زبان                   به غيرت سرامد شده بركسان

داراب اميدوار چي رستم زال                اويذه سربزنه به گويل مال

سردسدات آقامحمودچي نرپلنگي         خواستمت روزتفاق اي شيرجنگي

نوادۀ سلطان منم حج غلام                  به تذكارگفتم من اين چندكلام

حاج غلامرضا بساك كاظمي :از مسجدسليمان